Pisarz, który nienawidził kobiet

Jack Unterweger był pierwszym seryjnym mordercą w historii Austrii. Był także osobą publiczną, która zjednała sobie nie tylko grono wiedeńskich intelektualistów, ale także paru wysoko postawionych polityków. Wielu z nich, w tym Elfriede Jelinek, nie wiedziało oczywiście o tym, że człowiek w którego przemianę tak mocno wierzyli, nigdy nie przestał być niebezpiecznym zabójcą, a jego autobiograficzna powieść „Czyściec” (której styl tak wychwalali) zamiast szczerego wyznania win, była jedynie kolejną autokreacją.

Skazany na karę dożywotniego więzienia Unterweger, skończył korespondencyjne kursy pisarstwa (opłacone przez jedną z bardzo wielu kobiet, które pozostając pod jego urokiem i olbrzymim wpływem, były gotowe zrobić dla niego niemal wszystko), a następnie przystąpił do pisania swojej biografii, która w niedługim czasie od jej wydania zdobyła status bestesselera. W książce tej Jack po raz pierwszy przedstawił teorię, do której później powracał w wielu wywiadach, i która to teoria miała mieć swoje źródło w głębokiej autorefleksji autora. W rzeczywistości jednak była kompilacją wygodnych faktów i kłamstw oraz wyparciem tych niewygodnych. I tak, powód dla jakiego Jack znalazł się w więziennej celi, czyli okrutne zamordowanie młodej dziewczyny, w ogóle nie został w niej opisany. Powieść kończy się bowiem „zbyt wcześnie”, bo w 1971 roku (morderstwa dokonał w 1974), kiedy autor trafia do więzienia za kradzież samochodu. Powstały na podstawie „Czyśca” film również nie wnosił do sprawy niczego nowego. Reżyser filmu Willie Hengstler został „poproszony”, by nie odtwarzać zbrodni i nie wspominać o dożywociu.

Zamiast faktów przedstawiających bestialskie oblicze Jacka Unterwegera otrzymaliśmy rzewną historię porzuconego przez prostytuującą się matkę chłopca, którego silną ręką, w oparach papierosowego dymu, wódki i uczuciu głodu, wychowywał dziadek alkoholik (wedle innych osób z rodziny Unterwegera, Jack był jednak oczkiem w głowie staruszka, który spełniał wszystkie jego zachcianki). Jak twierdził sam zainteresowany, powodem jego późniejszych problemów z prawem było traumatyczne dzieciństwo, które musiał w końcu odreagować. Czasem posiłkował się także wyznaniem poczucia głębokiego poniżenia klasy niższej, która to zmuszała go do użycia przemocy wobec uprzywilejowanych - w rzeczywistości jednak przemoc ta nigdy nie została wymierzona w bogatych i zajmujących wysokie stanowiska mężczyzn, a w bezbronne dziewczyny.

„Czyściec” oraz spryt i inteligencja jego autora, okazała się na tyle  przekonująca, że Jack Unterweger nie tylko został warunkowo zwolniony z więzienia, ale także stał się ikoną austriackiego systemu resocjalizacji. Ikoną, która za państwowe pieniądze jeździła po kraju i zagranicy mordując napotkane tam kobiety-prostytutki.

John Leake studiował przypadek Unterwegera przez trzy lata. Przeczytał wszystkie jego książki i sztuki, rozmawiał z policjantami prowadzącymi jego sprawę oraz kobietami, które w sobie rozkochał. Jego książka „Pisarz, który nienawidził kobiet. Podwójne życie seryjnego mordercy” to niezwykle ciekawe studium rzadko spotykanego przypadku międzynarodowego seryjnego mordercy, ale nie tylko. To także opis niezwykłej łatwości, z jaką rozkochany w sobie narcyz, okłamujący, wykorzystujący i zdradzający kobiety (Jack niejedną ze swoich kochanek próbował zmienić w prostytutkę i czerpać z niej korzyści finansowe - i miał na tym polu sukcesy) podbijał serca i zniewalał umysły kolejnych kobiet. To także historia policyjnego śledztwa i międzynarodowej współpracy policjantów, którzy będąc święcie przekonanymi o winie Jacka, stawali na głowie by zdobyć silne dowody, które umożliwiłyby ponowne osadzenie go za kratkami więzienia.

John Leake, Pisarz, który nienawidził kobiet. Podwójne życie seryjnego mordercy, Znak 2011