kwietnia 18, 2018

Recenzja: Zapach mężczyzny

Recenzja: Zapach mężczyzny


„Zapach mężczyzny” jest jak miękka i ciepła kołdra, spod której nie chcesz wyjść, i za którą tęsknisz, gdy jesteś na zewnątrz. Ma w sobie coś z rodzinnego domu. Ma historię z jej blaskami i cieniami. I ma w sobie kobiecość. Mądrą, ale nie nieomylną. Czasem silną, czasem kruchą. Ma w sobie magię. „Zapach mężczyzny”, to jest książka magiczna. Kolejna autobiograficzna opowieść  Agnety Pleijel. Szczera, ujmująca formą i treścią. Prawdziwa i poruszająca. Świetna literacko.

W swojej opowieści Agneta Pleijel wraca do czasu studiów w Göteborgu. Bardzo podoba mi się sposób, w jaki pisze o sobie z tamtych lat – czasem w pierwszej, czasem w trzeciej osobie. Tamta Agneta bywa bowiem autorce bardzo bliska i świetnie znana. Ale bywa też przez nią niezrozumiana. Agneta studentka nie jest w końcu tą samą kobietą co Agneta powieściopisarka.

Agneta studentka dopiero zaczyna swoje dorosłe życie. Uczy się siebie i świata. Próbuje zrozumieć swoją rodzinę – w tym ojca, który odszedł, choć długo nie potrafił zdecydować się na podjęcie decyzji o rozwodzie. Młoda kobieta próbuje także zrozumieć miłość. Wchodzi w rozmaite relacje. Kocha, jest kochana, porzuca i jest porzucana. Cierpi. Rozwija się.

Zgodnie z tytułem książki, na jej kartach odnajdziemy całkiem sporo wspomnień dotyczących mężczyzn. Ale wiele akapitów opowiadać będzie o miłości do literatury. Mnóstwo tytułów i nazwisk tych, którzy w młodzieńczych latach byli dla Pleijel inspiracją czy przyczynkiem do refleksji – w tym tych feministycznych.

Literatura, albo też po prostu szeroko rozumiana kultura, stanowi świetne tło dla opowieści o codzienności lat młodzieńczych. Do tego rewolucja obyczajowa lat sześćdziesiątych. I kilka wspomnieć z dzieciństwa. To połączenie - często bardzo osobistego, wręcz intymnego doświadczenia z narodzinami nowoczesności i klimatem epoki - rewelacyjne!


Copyright © 2016 Projekt: książki , Blogger