#Upał

Głównym bohaterem a zarazem narratorem książki Michała Olszewskiego jest Fej - specjalista od mediów społecznościowych pracujący w redakcji portalu  internetowego. Jego tatuaż na bicepsie świetnie oddaje podejście do pracy – „24/7”. Fej pracuje non stop - czuwa, sprawdza, ogarnia, udostępnia, śledzi, donosi, szkoli… Ważne jest dla niego tylko to, co dotyczy pracy. I pamięta właściwie tylko to, co miało coś z pracą wspólnego. Inne wspomnienia znikają. Nie ma na nie miejsca w jego przeładowanej głowie. W życiu też nie ma miejsca na wiele. Na pewno nie na relaks. Ewentualnie można znaleźć chwilę na kochankę. Nieustannego biegu Feja nie jest w stanie zatrzymać nawet śmierć przyjaciela. Wirtualny znicz wystarczy. Nie ma czasu na refleksję.

Narracja Feja, dająca bezpośredni wgląd w sposób myślenia bohatera, męczy. Rzeczywistość widziana jego oczami jest po prostu nieznośna. Rozszczepiona. Przerywana dzwonkami telefonów, statusami i przetwarzaniem tysięcy kompletnie niepotrzebnych informacji. Tego się nie da wytrzymać i wszystko wskazuje na to, że nawet główny bohater zaczyna mieć jakiś problem. Czuć zbliżające się nieszczęście.

„#Upał" to oczywiście opowieść o upadku współczesnych mediów, w których dobre dziennikarstwo zastępuje dobrze klikalny kontent. Ale nie tylko. To także opowieść o zaniku relacji międzyludzkich. O czasach, w których rozmowy o emocjach wypierane są przez emotikony. I wreszcie to książka o ludziach zatracających własne człowieczeństwo. O ludziach, którzy tak bardzo boją się emocji, że aby ich nie odczuwać zamieniają życie realne na wirtualne. Którzy w ucieczce przed przeżywaniem po prostu przestają żyć tu i teraz. Będąc w ciągłym biegu oddalają prawdopodobieństwo bycia dogonionymi przez własne myśli i uczucia. Oddalają konfrontację z własnymi wyborami i czynami.

Michał Olszewski „#upał”, Znak, Kraków 2017