Fot. Unsplash
Wybór jak zwykle subiektywny :)
Marta Sapała, „Na marne”, Czarne
Opis wydawcy: Mówi się, że z roku na rok marnujemy
coraz więcej żywności, a w śmietnikach lądują kilogramy resztek,
które mogłyby stanowić pełnowartościowe pożywienie. Wyrzucamy to, co wydaje nam
się niejadalne: sterty ziemniaczanych obierków, dziesiątki suchych kromek chleba,
resztki jogurtu zalegające na dnie plastikowych kubeczków, obite jabłka,
opakowania z przeterminowanym makaronem, którego nie zdążyliśmy ugotować.
Ale czy na pewno marnotrawstwo żywieniowe rośnie w tak szybkim tempie, jak
straszą nas media?
Marta Sapała postanowiła zbadać ten temat. Rozmawia
z ludźmi, którzy żywią się tym, co znajdą w śmietnikach, zagląda do
kompostowników i kuchennych szafek swoich rozmówców, szpera
w kontenerach przy dyskontach spożywczych, oddaje głos ludziom bez domu
i tym, którzy oszczędzanie mają we krwi. Odwiedza miejsca, w których
powstaje żywność, i te, w których kończy się jej droga. Zagląda do
magazynów w supermarketach i bankach żywności. Ludzkie portrety
splata ze statystykami i opiniami ekspertów. Nie boi się również podawać
w wątpliwość powtarzanych w mediach obiegowych opinii dotyczących
marnotrawstwa.
„Na marne” to zbiór reportaży o naszych
codziennych nawykach i doskonała lekcja odpowiedzialnej konsumpcji.
Rebecca Solnit, „Nadzieja w mroku. Nieznane opowieści, niebywałe możliwości”, Karakter
Opis wydawcy: Książka napisana przeciwko zwątpieniu.
Płomienne wezwanie do działania na rzecz zmiany.
„Nadzieja tkwi w założeniu, że nie sposób przewidzieć,
co się stanie w przyszłości, i że w tej szczelinie niepewności
powstaje przestrzeń do działania” – twierdzi Rebecca Solnit. Nie zawsze
jesteśmy świadomi tego, jak wielki wpływ na bieg historii mogą mieć drobne
zdarzenia i nasze jednostkowe postawy. Zmiana rodzi się długo, ale czasem
wystarczy iskra, by dokonała się w jednej chwili. Książka jest kroniką
takich właśnie, zakończonych częściowym lub całkowitym sukcesem, przedsięwzięć
podejmowanych przez mniejsze i większe grupy ludzi, którzy chcieli zburzyć
istniejący porządek i zmienić świat na lepszy – od upadku muru
berlińskiego i rewolucji zapatystów, poprzez marsze alterglobalistów,
jaśminową rewolucję, aż po niebywałe akty solidarności i pomocy okazywanej
w sytuacji klęsk żywiołowych lub nieoczekiwane zwycięstwa ekologów w walce
o czystą energię.
„Wspólnie jesteśmy nad wyraz potężne i potężni
i mamy za sobą rzadko wspominaną, rzadko pamiętaną historię zwycięstw
i przeobrażeń, która może dodać nam otuchy i wiary w siebie,
w to, że owszem, możemy zmienić świat, gdyż nieraz już nam się to
wcześniej udało. (…) Trzeba nam litanii, różańca, sutry, mantry, wojennych
pieśni na cześć naszych zwycięstw. Przeszłość odsłania się w blasku dnia
i przemienić się może w pochodnię, którą nieść będziemy w noc,
jaką jest dla nas przyszłość”.
Naomi Alderman, „Nieposłuszeństwo”, Marginesy
Opis wydawcy: Ronit jest doradczynią finansową, mieszka w
Nowym Jorku. Kiedy umiera jej ojciec, szanowany rabin, nie może dłużej uciekać
od przeszłości i wraca do ortodoksyjnej dzielnicy żydowskiej w Londynie, gdzie
dorastała.
W rodzinnych stronach czuje się wyobcowana. Jej ojciec na
swego następcę wybrał Dovida. A Dovid ożenił się z Esti, która kilkanaście lat
wcześniej towarzyszyła Ronit w poszukiwaniu tożsamości seksualnej. Teraz jednak
dzieli je przepaść.
W powieści przeplatają się dwa głosy. Jeden z nich to
narracja Ronit, bezpośredniej i zadziornej czarnej owcy, która wyrwała się z
konserwatywnej rodziny. Drugi mógłby należeć do Esti – pokornej, pogodzonej ze
swoim losem, starającej się sprostać oczekiwaniom i w tradycji odnaleźć
spełnienie. Opowieść o żydowskich zwyczajach staje się pretekstem do rozważań o
sprawach uniwersalnych: słowie i milczeniu, wolności i obowiązku, buncie i
pokorze, szczęściu i miłości, wreszcie – o religijności. Alderman unika jednak
społecznych i psychologicznych uproszczeń. Nieposłuszeństwo to głos
sprzeciwu wobec każdej ortodoksji, ale obrona świadomości religijnej.
To powieść o zderzeniu tradycyjnej religijności ze
współczesnym światem, seksualności z duchowością, indywidualnych pragnień z
wymaganiami społeczności, w której się żyje, i przykazaniami Boga, w którego
się wierzy. O znaczeniu zmiany i o jej konsekwencjach. A także o
nieposłuszeństwie, które tę zmianę napędza.
W 2017 roku zekranizował ją Sebastian Lelio, a w rolach
głównych wystąpiły Rachel Weisz i Rachel McAdams.
Marcin Wilk, „Pokój z widokiem”, W.A.B.
Opis wydawcy: Współczesne
lato to przede wszystkim wakacje. W przedwojennej Polsce lato odróżniało się od
innych pór roku tylko tym, że było cieplej.
Podróżowali oczywiście artyści, literaci, dziennikarze, a
kurorty z roku na rok stawały się coraz nowocześniejsze (tak jak modernizowała
się Polska). Ale nie wszędzie było tak kolorowo. Na wsi o wakacjach się nie
marzyło. Krucho z marzeniami było także w województwach wschodnich, dziś
określanych mianem Kresów.
Opisując ostatnie przedwojenne lato, Marcin Wilk zajrzał do
Zakopanego, spędził trochę czasu w Gdyni, przyjrzał się Zaleszczykom, ale
przede wszystkim zboczył z popularnych tras turystycznych. Przemierzając tereny
Polski przedwrześniowej, postanowił dotrzeć do żyjących świadków epoki i
wysłuchać ich opowieści o ostatnich tygodniach życia w pokoju.
Obrazy pamięci wzbogacone wycinkami z prasy i dokumentami
epoki złożyły się w mozaikę o codzienności na moment przed apokalipsą.
Agnieszka Dauksza, „Jaremianka. Biografia”, Znak
Opis wydawcy: Maria Jarema. Ona o sobie zawsze: Jarema. O
niej najczęściej mówią: Jaremianka. Kobieta awangarda. Emancypantka,
zaangażowana aktywistka i zapalona pracoholiczka – niekwestionowany autorytet.
Znajdowała się w centrum życia kulturalno-towarzyskiego międzywojnia i lat
powojennych, zawierała znajomości, które przetrwały lata, wiązała się z
interesującymi mężczyznami i to ona decydowała, kiedy przekuć te związki w
trwałe przyjaźnie.
Jedna z najzdolniejszych i najbardziej charyzmatycznych artystek XX wieku. Malarka, rzeźbiarka, graficzka, projektantka kostiumów teatralnych, lalek i pomników. Dziewczyna ze Starego Sambora na Kresach, która przyjechała do Krakowa, by „wymyślić sztukę na nowo”. Studiowała pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego, współtworzyła Grupę Krakowską i teatr Cricot, właśnie z nią najchętniej współpracował Tadeusz Kantor.
Ukochana żona Kornela Filipowicza, matka Aleksandra, siostra bliźniaczka Nuny, ceniona przyjaciółka m.in. Różewiczów, Sternów, Przybosiów. W ich wspomnieniach jawi się jako wcielenie ruchu, zmienna, zachwycająca postać, która pozostawiała po sobie wrażenie niedosytu. Gdy poznała diagnozę swojej choroby, pracowała w zapamiętaniu, by namalować każdy kolejny obraz – chociaż jeszcze jeden. Jej prace wciąż zdumiewają nowatorstwem pomysłów, inspirują i prowokują. „Nie umarła” – twierdzili zgodnie jej bliscy. Zatem jak rozumieć wydarzenia z 1958 roku? I jak czytać pozostałe ślady? Gdzie jest Maria?
Jedna z najzdolniejszych i najbardziej charyzmatycznych artystek XX wieku. Malarka, rzeźbiarka, graficzka, projektantka kostiumów teatralnych, lalek i pomników. Dziewczyna ze Starego Sambora na Kresach, która przyjechała do Krakowa, by „wymyślić sztukę na nowo”. Studiowała pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego, współtworzyła Grupę Krakowską i teatr Cricot, właśnie z nią najchętniej współpracował Tadeusz Kantor.
Ukochana żona Kornela Filipowicza, matka Aleksandra, siostra bliźniaczka Nuny, ceniona przyjaciółka m.in. Różewiczów, Sternów, Przybosiów. W ich wspomnieniach jawi się jako wcielenie ruchu, zmienna, zachwycająca postać, która pozostawiała po sobie wrażenie niedosytu. Gdy poznała diagnozę swojej choroby, pracowała w zapamiętaniu, by namalować każdy kolejny obraz – chociaż jeszcze jeden. Jej prace wciąż zdumiewają nowatorstwem pomysłów, inspirują i prowokują. „Nie umarła” – twierdzili zgodnie jej bliscy. Zatem jak rozumieć wydarzenia z 1958 roku? I jak czytać pozostałe ślady? Gdzie jest Maria?
Lisa Halliday, „Asymetria” Wydawnictwo Literackie
Opis wydawcy: Jedna z 10 najważniejszych książek 2018 roku
według „Time”, „New York Times” i vulture.com. Przyjęty z wielkimi owacjami
amerykańskiej krytyki debiut młodej prozaiczki. Książka w stylu Philipa Rotha,
jednak „bardziej Rothowska niż sam Roth”.
Dwie współczesne historie, które odbijają się echem i
przecinają w zaskakującej asymetrii… Najpierw Mary-Alice – dwudziestoparoletnia
asystentka w dużym nowojorskim wydawnictwie, inteligentna i utalentowana – w
Central Parku poznaje wielkiego pisarza. Dzieli ich duża, prawie
pięćdziesięcioletnia różnica wieku, łączy literatura i namiętność. On daje jej
ciasteczka, podsuwa intrygujące lektury, spłaca studencki kredyt. Ona – ekscytujący
seks, przywiązanie, dyskrecję. Mentor i uczennica.
Historia Amara jest inna, jednak tylko pozornie niezależna.
To Amerykanin irackiego pochodzenia. Ma brooklyński akcent, dyplom ekonomisty i
dwa paszporty, którym zawdzięcza zatrzymanie przez służby imigracyjne na
londyńskim lotnisku Heathrow w drodze do Kurdystanu, gdzie ma odwiedzić brata.
Zupełnie nieoczekiwanie staje się zakładnikiem konfliktu rozgrywającego się na
Bliskim Wschodzie.
„Asymetria” to nadzwyczaj wciągający, błyskotliwy i
aktualny debiut, który porusza istotne problemy i stawia szereg pytań na temat
współczesnego świata. Czy różniąc się wiekiem, talentem, zarobkami i
pochodzeniem, możemy się zrozumieć? Jaka relacja łączy życie i sztukę? Gdzie
sięgają granice naszej wyobraźni i empatii?
Sigrid Nunez, „Przyjaciel”, Pauza
Opis wydawcy: Bezimienna główna bohaterka nagle traci
przyjaciela, który bardzo wiele dla niej znaczył. Pozostaje po nim pustka … i
wielki, przygarnięty przez niego dog arlekin. Kto miałby się nim zająć?
Niechętna zwierzętom wdowa w podeszłym wieku? Nieobecna, skłócona ze zmarłym
córka, która nawet nie pofatygowała się na pogrzeb?
W nagrodzonej prestiżową National Book Award z 2018 roku
powieści Sigrid Nunez w sposób błyskotliwy i przenikliwy opowiada o nowojorskim
środowisku literackim, problemach starzejącego się pisarza i codziennej pracy
nauczyciela akademickiego. To również historia o przyjaźni, miłości i śmierci,
jak też o wartościach, jakie do naszej egzystencji wnoszą zwierzęta. Kto komu
bardziej pomaga w trudnych chwilach – one nam czy my im? Wzruszająca, mądra powieść
o tym, co w życiu najważniejsze.
Wisława Szymborska, „Sto pociech”, Znak
Opis wydawcy: Pierwsze po ponad 50 latach wznowienie zbioru
wierszy noblistki
Piąty w twórczości Wisławy Szymborskiej tom rozpoczyna jeden z najbardziej znanych liryków poetki: Radość pisania. W liczącym dwadzieścia siedem wierszy zbiorze znalazły się również takie utwory, jak: Spis ludności, Tomasz Mann i tytułowe Sto pociech. Szymborska snuje refleksję nad aktem artystycznej kreacji, pochyla się nad złożonością ludzkiej egzystencji.
Sto pociech jest ósmym tomem ukazującym się w prestiżowej kolekcji poezji Wisławy Szymborskiej. Edycję wzbogaca sześć rękopisów noblistki.
Piąty w twórczości Wisławy Szymborskiej tom rozpoczyna jeden z najbardziej znanych liryków poetki: Radość pisania. W liczącym dwadzieścia siedem wierszy zbiorze znalazły się również takie utwory, jak: Spis ludności, Tomasz Mann i tytułowe Sto pociech. Szymborska snuje refleksję nad aktem artystycznej kreacji, pochyla się nad złożonością ludzkiej egzystencji.
Sto pociech jest ósmym tomem ukazującym się w prestiżowej kolekcji poezji Wisławy Szymborskiej. Edycję wzbogaca sześć rękopisów noblistki.